KISSADAN HÍSSELER


Yasli adam kulübesinin önünde torunuyla oturmus, az ötede birbiriyle bogusup duran iki köpegi izliyorlardi.
Köpeklerden biri beyaz, biri siyahti ve oniki yasindaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde bogusup duruyorlardi.

Dedesinin sürekli göz önünde tuttugu, yanindan ayirmadigi iki iri köpekti bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için biri yeterli gözükürken neden ikincinin de oldugunu, hem niye renklerinin illa da siyah ve beyaz oldugunu anlamak istiyordu artik. Merakla dedesine sordu.
Yasli adam, bilgece bir gülümsemeyle torununun sirtini sivazladi.
“Onlar” dedi, “benim için iki simgedir evlat!”
“Neyin simgesi” diye sordu çocuk.
“Íyilik ile kötülügün simgesi. Aynen bu gördügün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onlari seyrettikçe ben hep bunu düsünürüm. Onun için yanimda tutarim onlari.”
Çocuk, sözün burasinda, mücadele varsa, kazanani da olmali, diye düsündü ve her çocuga has bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:
“Peki, sence hangisi kazanir bu mücadeleyi?”
Bilge adam, derin bir gülümsemeyle bakti torununa:
“Hangisi mi evlat? Ben hangisini daha iyi beslersem o!” dedi.